We gaan voor een tweede keer

Voor iedereen die deze site toch nog bij zijn favorieten heeft staan.......ik ben begonnen met een nieuwe blog.
once upon a second time in amerika 
Gisteren zijn we bij American Vacations langs geweest om weer een stap te zetten naar een nieuw avontuur in 2011. Voor iedereen die nieuwsgierig is naar onze belevenissen kunnen deze site nu bij hun favorieten zetten.

Op verzoek

Elke dag ben ik nog bezig met de vakantie en elke dag kijk ik zelf ook nog even op mijn blog. Vandaag zag ik ineens dat er toch nog een reactie meer was gekomen. Een verzoek om toch nog één verslag te schrijven. Nu kwam dit verzoek schriftelijk maar ik heb het al meerdere keren ook op andere manieren gehoord. Ik moet zeggen dat ik het schrijven van de blog ook best wel mis. Ik vond het heel leuk om te doen en de reactie stimuleerde enorm. Dus nu hier zittend achter de computer probeer ik toch nog een laatste blog te maken.
We zijn nu twee weken thuis en het leven loopt weer als vanouds verder maar wel met een groot verschil. We hebben allemaal veel last van heimwee. Wat zouden we graag terug willen. Dagelijks wordt er over Amerika gesproken en omdat ik dus nog dagelijks met de foto’s bezig ben wordt alles nog goed overgedaan. We hebben nu dus ook al besloten dat we weer terug gaan. Volgend jaar zal dat helaas niet gaan lukken maar over twee jaar zijn we weer van de partij. We gaan ervoor. Ik ben me er wel goed van bewust dat ik zo’n beetje over een half jaar weer kan gaan beginnen met het vooruit plannen en daar kijk ik dus nu al naar uit. Maar nog steeds genieten we van deze vakantie. De terugweg ging goed. Geen problemen met de koffers, eerlijk gezegd werd er helemaal nergens naar gekeken. Niet naar het formaat en zeker niet naar het gewicht. Tenminste bij ons niet. Het was zelfs zo erg dat er twee koffers tegelijk op de weegschaal werd gezet. Een van ons en een van een vreemde die naast ons werd ingechecked. Dat was wel raar hoor. Doe je daar zo je best voor. Maar ik hoorde van Patricia dat iemand naast haar wel kon bijbetalen voor het gewicht van haar koffer dus ik krijg sterk de indruk dat het enorm willekeur is. Het ligt aan de drukte en aan de persoon die achter de balie staat. Bij mij stond er een man die helemaal niet zo moeilijk deed dus waren we er ook vrij snel weer klaar.
Een vergissing hadden we wel gemaakt met de kruier die voor de deur stond toen we door de mannen werden afgezet voordat zij de auto terug gingen brengen. We stonden dus buiten voor de schuifdeuren en we werden benaderd door een man met een karretje. Omdat ik had gehoord dat deze meneer je koffers voor je naar de balie zou brengen en je een beetje verder op weg zou helpen, liet ik hem onze koffers erop zetten. Vervolgens liepen wij “als makke schapen” wel de gehele VIJF meter achter hem aan (net door de schuifdeuren!!!!) waar hij vervolgens weer de koffers van het karretje afhaalde. En eigenlijk wilde hij twee dollar per koffer hebben. Nou dat vond ik een beetje veel. We hadden dat kleine stukje ook best zelf de koffers kunnen brengen. Het was echt alleen de schuifdeuren door. Hij heeft 10 dollar van me gekregen en dat vond ik nog zeer makkelijk verdient. Maar zoals gezegd was het inchecken heel makkelijk. De drukte viel me ook enorm mee. We hebben eerst nog een tijdje voorop gezeten bij de winkels, nog even bij de Disney store naar binnen en ook de andere winkeltjes bezocht.
Toen gingen we maar naar de gate en ook daar was het zeer relaxed.
De eerste vlug ging echt heel snel. De stewardessen waren zeer vriendelijk en voor we het wisten werd de landing weer ingezet. Op Washington was het een stuk drukker. Gauw nog even een heerlijk broodje gegeten want van dat vliegtuig eten wordt je niet direct vrolijk. Ook heb ik nog een Obama –T-shirt gekocht. Niet één waar zijn beeltenis op staat (ik vind ze wel heel leuk maar weet ook dat ik ze nooit zal dragen, niet echt mijn ding) maar een zwart T-shirt met de naam Obama in glimsteentjes erop. Heel leuk en deze heb ik zelfs nu al gedragen! Het was me opgevallen dat je toch niet heel veel van Obama zag. Zelfs in het werelddeel van Amerika in Epcot hadden ze in het winkeltje welgeteld één plankje voor hem vrijgemaakt. Daar keek ik echt wel van op. Ik had meer merchandise verwacht. Nou zie je hier ook nergens spullen van Jan Peter Balkenende (gek joh!) maar wij zijn sowieso een stuk nuchterder. Nou heeft onze premier ook niet het charisma van Barack Obama en kan je die man niet leuker maken dat hij is. De tweede vlucht ging ook goed qua vliegen. Voor dat we de lucht in gingen leek het wel kwartetten want iedereen begon zijn stoel in de aanbieding te gooien. Meerdere ouders waren van hun kinderen gescheiden en daar was niemand het echt mee eens. Maar voordat we opstegen was alles toch wel mooi terecht gekomen. Alleen Bert zat een stuk bij ons vandaan want hij had weer met een vrouw geruild die graag naast haar zoon zat die naast hem zat. Ik zal naast Yentle en mam zat naast Solange. Die melatonine tabletjes die we speciaal voor de terugweg hadden gekregen werkte perfect. We hadden ze aan de kinderen met inboarden gegeven en
Solange sliep al voordat het vliegtuig naar de startbaan taxiede. Yentle heeft eerst nog foto’s gemaakt van het opstijgen

maar ook bij haar vielen haar luikjes al vrij snel dicht.
Helaas was dit voor korte duur. Yentle was na 1,5 uur alweer wakker en Solange na 4 uur. De vlucht duurde voor het gevoel voor ons allemaal wel heel lang. Zeven uur is eigenlijk een werkdag (ongeveer) maar dit voelde aan als een werkweek! Maar geen bijzonderheden voor de rest, geen turbulentie en ook de landing verliep heel glad. De koffers kwamen al vrij snel op de lopende band en gelukkig hebben we ze ook allemaal mogen ontvangen. Toen nog een spannend momentje door de douane. Het is niet zo dat ik echt iets te verbergen had maar ik had het een ramp gevonden als ze mijn koffers hadden opengemaakt en er door heen waren gaan wroeten. Ik had ze waarschijnlijk nooit meer dicht gekregen. Ze zaten echt propvol en daar moest niet te veel aan worden gezeten. Maar we mochten doorlopen! Ze hadden het druk met andere mensen. Jammer genoeg was de bus naar het vd Valk hotel net weg en moesten we daar een half uurtje op wachten. Dan merk je gelijk op dat het een stuk kouder is in Nederland.
Maar ook de vermoeidheid begon natuurlijk op te spelen. Bij vd Valk onze auto opgehaald en daarna door naar huis! De meiden hebben wel de terugweg in de auto nog geslapen maar daarna zijn ze wakker gebleven. Gelijk thuis alle koffers opgemaakt om te kijken of alles heel was gebleven. Daarmee bedoel ik natuurlijk mijn kerstspullen en dat was gelukt.
We hebben de dag vol gemaakt maar om zes uur zijn we in ons bedje gedoken om te slapen tot de volgende dag zeven uur. Toen ging weer de wekker. Kenneth naar zijn werk, Solange naar opa en oma en Yentle en ik op schoolreisje! Het was Yentle’s eerste schoolreisje (de kleuterklassen gaan niet) en ze wilde zo graag mee.
Aangezien ik in de Aktiviteitencommissie zit mag ik ook mee en omdat het haar eerste keer was wilde ik toch ook wel graag in de buurt zijn. Het was leuk maar we zijn wel enorm verwend hoor. Het komt niet in de buurt van wat we gezien hadden. Ik geloof dat we eerst maar flink moeten afkicken voordat we weer een pretpark gaan bezoeken!!
Nou mensen, ik weet niet hoeveel mensen deze blog nog zullen lezen. Ik had zelf ook niet meer verwacht dat ik hem zou schrijven maar het begon toch te kriebelen. Ik ben van plan om hem bij de volgende reis weer te gaan schrijven en ook de weg ernaar toe zal ik laten weten. Kijk over een half jaartje maar weer even en dan zal er vast een link staan naar de volgende vakantie. We zijn behebt met de Amerika kriebels en willen heel graag terug. Het was een fantastische vakantie waar we enorm van hebben genoten.

Koffers inpakken en Aquatica

Het weer: soms wat bewolkt maar voor het grootste gedeelte zonnig
Aantal genomen foto’s: 12
Totaal aantal genomen foto’s: 4139 (hier komen ook nog twee rolletjes van een onderwatercamera bij maar ik weet nog niet hoeveel daar van zijn gelukt)

De dag begon met opruimen, inpakken en schoonmaken. Het viel toch vies tegen. Ik geloof dat ik de economie van Amerika iets te veel heb gesponsord. Het ging er niet allemaal meer in. Ik heb nog wel een sporttas over maar die kan niet goed dichtgemaakt worden en ik vind het toch eng om daar mijn spullen in te doen. Hij hoeft maar ergens achter te blijven haken en hij scheurt open. Als je af en toe een koffer toegetakeld ziet dan weet je dat er allerlei scherpe randen moeten zijn. Die krassen komen namelijk niet zomaar in je koffer. Nee, ik vind dat geen fijn idee. Er moet nog maar een koffer komen.
Maar eerst naar Aquatica. Ik had eigenlijk helemaal geen zin. Ik was moe en zat er eigenlijk een beetje door heen. Het idee dat we weer naar huis moeten zal ook wel mee hebben gespeeld want ik had nergens zin meer in. Maar om tien uur waren we eigenlijk wel klaar met inpakken (tenminste de koffers waren vol) en ik begon me toch flink schuldig te voelen. Kenneth was met de meiden in het zwembad aan het spelen
maar had nog wel zin om naar een waterpark te gaan en ook de meiden waren wel wat teleurgesteld toen ik ’s morgens vertelde dat ik geen zin had. Tja, dan maar je er overheen zetten en in de auto stappen. Mam en Bert bleven thuis want die hadden helemaal geen zin. Mam kan niet zwemmen en die wilde liever in huis in de airco blijven. Die is de zon toch wel een beetje zat aan het worden. Het is ook echt ongelofelijk. We hebben hier alleen maar stralend mooi weer gehad. Nog niet één regendruppel heb ik mee gemaakt. En ik moet zeggen, toch vind ik dat wel een beetje jammer. Het is bekend dat je hier van die plensbuien hebt waardoor je echt geen hand meer voor ogen kan zien. Ik heb daarvan ook foto’s gezien en dat had ik best wel één keertje mee willen maken. Niet persé er in staan maar ook dat had me eigenlijk niet zoveel uitgemaakt als daarna nog de zon terug zou komen.
Maar aangekomen in Aquatica kwam m'n zin wel weer terug. Het is een prachtig park met heel wat geweldige waterbanen. De meiden vonden het geweldig. Solange kon helaas weer niet overal in maar er bleef toch genoeg “spannende” dingen over om het haar naar de zin te maken. De meiden vinden wat betreft “Aktie” het vaak niet eng genoeg. Met Solange in een rubberen band van een hoge glijbaan af, kan gewoon niet vaak genoeg. Ze is nog niet uit het water of ze rent alweer naar de ingang. Nog een keer. Yentle kon gelukkig wel overal in en heeft daar ook dankbaar gebruik van gemaakt. Er was ook een geweldige stroomversnelling die we twee keer met zijn vieren hebben gedaan. Solange had een reddingsvest aan en die kon zich uitstekend redden. Helaas kan ik nu geen foto’s bij de blog doen want die zijn gemaakt met een water camera en dat rolletje moet eerst ontwikkeld worden. Dus het aantal foto’s van vandaag is ook nog iets onzeker. Met die camera’s is het altijd maar de vraag wat je ervan overhoudt. Om half drie hebben we er weer een eind aan gebreid want opa en oma zaten thuis op ons te wachten. We moesten nog op kofferjacht. Dus op naar huis. We hadden bijna alle waterbanen gedaan. Thuis nog even wat gedronken en hup weer in de auto naar een flea market op de 192. Daar heb je er meerdere. Eerst wilde we terug naar die waar we van de week waren geweest maar toen we langs een andere reden zijn we daar maar gestopt. Een hele mooie koffer gevonden voor $ 37,00. Ongelofelijk hoe goedkoop die hier zijn. Bert wilde op de laatste avond toch graag uit eten in een steakhouse en had er ’s middags nog eentje uitgekozen. Het was Black Angus geworden.
En ik moet zeggen….. het was een prima keus. We hebben heerlijk gegeten en wat krijg je veel. Ook het drinken in niet normaal. Cola blijven ze hier maar bijvullen. Ik heb niet één keer mijn glas leeg kunnen drinken. Hij heeft hem één keer bijgevuld toen ik hem tot de helft had leeggedronken maar de keren daarna heb ik gauw mijn hand erboven gehouden. Er komt geen einde aan. Maar het was een hele aardige vent en hij zorgde goed voor ons.
Toen weer lekker naar huis. Voor de laatste keer. De meiden hebben nog even een verslag van de dag gedaan en zijn toen lekker naar bed gegaan. Toen begon het echte werk. Die laatste restjes in de koffer krijgen. Het is niet te geloven hoeveel je daar nog van hebt. Elke keer als je je omdraait vind je weer wat en dat je ook echt mee wilt cq. moet nemen. Het is nu wel gelukt. Er is ook nog wat bij mam haar koffer terecht gekomen en we zitten nog onder het gewicht. Tenminste dat hoop ik wel want één koffer weeg toch nog 22 kilo aan zo’n weeghaak. Ik hoop dat dit ook op het schermpje op het vliegveld komt te staan. Ik vind hem heel dichtbij de grens. De andere koffers zitten er rond de twintig kilo maar zitten wel stampers vol. Morgen gaan we om kwart over acht rijden naar het vliegveld want we hebben gehoord dat het op zaterdag heel druk kan zijn. Heel veel mensen gaan natuurlijk nu naar huis. Al is het een feit dat het de laatste week lang zo druk niet was in de parken. Maar als dat alleen toeristen zijn dan is het vliegveld toch nog aardig vol.
Mensen dit is mijn laatste blog. Ik denk niet dat ik een zondag op de dag er nog tijd voor hebt. Ik wil iedereen bedanken voor alle reacties en getoonde belangstelling. Het spijt me dat meerdere mensen nu ’s morgens een ander ritueel moeten opstarten (hahahaha) maar in mijn dagelijks leven ga ik het echt niet redden om een blog bij te houden. Sterker nog, mijn leven is lang zo interessant niet om daar dagelijks over te schrijven.
Nu volgt voor de laatste keer een filmpje van de meiden. Ook zij vinden het wel jammer want ze vonden het elke keer weer leuk om te doen

Bush Garden en Spectromagic

Het weer: warm en benauwd
Aantal genomen foto’s: 580
Totaal aantal genomen foto’s: 4.127

Vandaag was een topdag (als of we deze vakantie een slechte dag hebben gehad!) waar alles lukte. We begonnen de dag bij Bush Garden. Een heel leuk park waar dieren en attractie door elkaar heen lopen. We hadden van Patricia en Richard gehoord dat je bij dit park ook een tour had waar je giraffen kon voeren
dus toen we binnen kwamen hebben we ons daar gelijk voor opgegeven. We hadden eerst wat moeite met het opgeven van Solange. Volgens die meneer achter de balie moest een kind vijf jaar oud zijn. Toen ik heb vertelde dat hij daar mijn jongste dochter veel verdriet mee zou doen ging hij zelfs nog naar iemand toe bellen om te vragen of hier toch van afgeweken kon worden en volgens diegene die hij aan de telefoon had kon dat niet. Toen ik aan hem vroeg of de leeftijd van de kinderen gecontroleerd werd antwoordde hij ontkennend en ik kon aan zijn ogen zien dat hij al helemaal begreep waar ik naar toe wilde. “Nee” antwoordde hij lachend. “Dus als jij nu aan mij vraag hoe oud mijn dochter is en ik antwoord vijf jaar, dan geloof jij mij??” “Ja hoor, zei hij. “Goed, dan is mijn dochter vijf jaar oud”. “Okee”. En ook Solange mocht mee de giraffen voeren. Hij kon er zelf ook heel erg om lachen. Hij vertelde wel dat hij een veiligheidsvoorschrift was en dat ik nu wel zelf verantwoordelijk was. Als er iets zou gebeuren dan kon ik Bush Garden niet meer aansprakelijk stellen. Dat begreep ik best maar ik wilde dat risico best wel nemen. Ik kon me niet voorstellen dat het nou echt zo ontzettend gevaarlijk kon zijn. En dat was het ook niet. Het was echt geweldig!!! Maar we hadden een afspraak om twaalf uur en we moesten dus ons tot die tijd zien te vermaken. Nou dat was echt geen moeite hoor. We zijn langs verschillende dierenverblijven gelopen waar je heel dichtbij de dieren kon zien.

Prachtige foto’s gemaakt, zelfs Yentle is een tijdje met een fototoestel bezig geweest en heeft hele mooie foto's kunnen schieten.
Al gauw liep het naar kwart voor twaalf en ons was verteld dat we ons een kwartier van te voren moesten melden dus dat hebben we ook netjes gedaan. Met nog meer mensen gingen we op een truck met een open achterkant. Daar kon je rustig op staan en konden de giraffen goed bij je. We werden naar de plek van de giraffen toe gereden en daar kwamen ze gelijk op ons af. Er was zelfs een kleine “baby” bij die maar net boven de bovenkant uit kon komen. Daar kregen we van de vrouw die met ons mee ging allemaal blaadjes andijvie en die kon je hun dan voeren. Dat was echt super leuk. Voor je het wist hadden ze het al uit je handen gegrist met die lange tongen. Dat ging echt heel snel. Ik was bang dat ik helemaal geen leuke foto’s had van iedereen met een giraf maar dat valt nog reuze mee. Alleen van Kenneth is het niet zo goed gelukt. Bij hem waren ze wel heel snel. Na het voeren reed de truck nog een stuk door en kregen we nog andere dieren te zien en op zich moeten ze zich daar toch wel goed kunnen redden want ze hebben best flink de ruimte. Het is natuurlijk geen natuurlijke omgeving maar een hoop van deze dieren zouden niet eens weten wat hun overkwam als ze in de natuur werden losgezet. Die zijn in gevangenschap geboren en kunnen in het wild misschien niet eens overleven. Na de tour zijn we met een klein kabelbaantje naar het andere kant van het park gegaan om daar de Rino Rally te doen. Een hele leuke attractie waar je ook dichtbij dieren komt met een jeep maar met die jeep ook nog het water op gaat.
Yentle had hierbij mazzel want ze mocht voorin naast de bestuurder zitten.
Toen door naar de boomstammen. Daar ging Kenneth met Yentle in want helaas mocht Solange door haar lengte nog niet in en de rest van de club (waaronder ik) had geen zin om weer door nat te worden.
Dat viel uiteindelijk reuze mee in deze boomstammen baan maar ach, toch lekker droog gebleven. Je kruis blijft altijd zo nat! Maar terwijl zij daarvoor in de rij stonden ben ik lekker naar het tijgerverblijf gelopen want daar hebben ze twee prachtige witte tijgers. Heerlijk op mijn gemak foto’s staan te nemen en ik moet zeggen er zijn er een aantal goed gelukt. Dat is zo fijn met een digitale camera. Je kunt gewoon door blijven schieten, die je niet leuk vindt haal je er gewoon weer af. Rustig terug gelopen en toen waren Kenneth en Yentle pas aan de beurt dus van hun ook hele leuke foto’s nog kunnen maken. Nadat ze eruit waren gekomen kwamen we terecht bij een vogelverblijf waar kleine papagaai-achtige rond vlogen. Je kon daar bekertjes nectar kopen (voor het leutige bedrag van $ 5,00 per stuk!!) en dan kon je naar binnen. Die vogels waren tam en kwamen met zijn alle op je af gevlogen. Helaas landde er eerst een aantal op Solange haar hoofd en die schoot gelijk in de stress maar nadat ze haar oma zag die wel met een stuk of acht vogels op haar stond kalmeerde ze al heel snel en vond ze het helemaal geweldig. Die nectar was dan niet goedkoop maar toch wel zijn geld waard. Wat een waanzinnige ervaring was dat ook. Ik had op een gegeven moment een speciaal vriendinnetje die mijn handen en nagels aan het manicuren was.
Alles werd netjes nagelopen en er zat geen vuil meer onder. Helaas voor mij nam ze haar werk wel heel serieus en ging ze verder door naar boven. Tot aan mijn ooghoeken aan toe.
Dat vond ik toch wel een beetje eng hoor al heeft ze me totaal niets gedaan. De kinderen vonden het allebei helemaal geweldig maar helaas was de nectar zo op. Vooral als je er door de schrik ook nog een gedeelte van op de grond laat vallen (he Solange) Helaas voor Yentle mocht ze niet in de achtbanen van het park; op één na. En nadat ik daar met haar in was geweest, had ik daarvan ook liever gezien dat die ook verboden was. Dat was de houten achtbaan en daar kan je als je het mij vraag hersenletsel aan overhouden. Wat schut dat ding heen en weer zeg. Het gaat gewoon zeer doen. Stiekem had ik mijn fototoestel mee gesmokkeld en heb ik weer wat leuke foto’s kunnen maken
(Twan je kunt weer lachen jongen!)
We hadden besloten om wat vroeger te gaan eten zodat we nog de voorstelling van Katunga van half vijf konden zien (dit was namelijk de laatste voorstelling van de dag)
Heerlijk gegeten in een restaurant al zal ik daar niet meer zo snel een sandwich bestellen. Ik had namelijk niet zo’n honger en wilde dus ook niet zoveel eten. Mensen kinderen wat kreeg ik een bord vol. Twee enorm dikke boterhammen, zeeeeeer rijkelijk belegt en daarnaast nog patat. Echt veel! Ik heb dus ook niet alles op kunnen eten. De andere waren dik tevreden met hun keuze en iedereen heeft heerlijk kunnen eten. Toen kwam de musical en die was ook heel mooi. We zaten op een prima plek en hebben alles goed kunnen zien. Nadat we hier uit kwamen zijn we naar de uitgang gegaan, mam was het helemaal zat en was zelfs misselijk van de warmte. Die wilde zelfs niet mee naar Magic Kingdom voor de lichtjesparade.
We hadden namelijk dat plan opgevat omdat de kinderen ongetwijfeld in de auto in slaap zouden vallen (wat ze ook deden) en dat ze daardoor nog een beetje energie hadden bijgetankt om het tot negen uur vol te houden. Vandaag was de laatste dag dat we van de Disney tickets gebruik konden maken. Ze zijn namelijk maar veertien dagen geldig na de eerste dag van gebruik en daar was vandaag de laatste dag van. Dus nu was het die kans vast grijpen. We hebben dus eerst mam en Bert thuis gezet en daarna zijn Kenneth, de kinderen en ik doorgereden. Bij aankomst bij de parkeerplaats vertelde die man in het hokje dat we niet meer voor de parkeerplaats hoefde te betalen. Prima en bedankt! Houden we toch ook weer twaalf dollar in de knip. Een prima plekje om te parkeren gevonden en konden gelijk in het treintje stappen. Bij aankomst bij het DTT stond de boot al klaar en die bracht ons zo naar de overkant. We konden gelijk doorlopen en bij binnenkomst gelijk gevraagd waar de parade zou beginnen. Dat was gelijk bij binnenkomst en aangezien we ruim op tijd waren konden we een eerste klas plekje uitkiezen. Op het bordes van het treinstation.
Niemand die voor je staat en een eerste klas zicht als ze de hoek om komen. De kinderen hebben zich geweldig gedragen toen ze moesten wachten. Zo zeer zelfs dat we van mensen complimenten kregen. Kijk daar gaat een moederhart toch van groeien. Toen de parade begon had ik twee meisjes naast me zitten met hun mondje open van verbazing.
Wat vonden ze dat mooi. Ze hebben er echt van zitten genieten en Kenneth en ik waren heel blij met ons zelf dat we dat toch nog gedaan hadden. Ook deze herinnering hebben ze erbij. Maar dat was nog niet alles (allermensen wat wordt deze blog lang)
Toen de parade afgelopen was zijn we gelijk weer naar de uitgang gelopen en dit keer kozen we voor de monorail. Daar stond een kleine rij maar het was nog makkelijk te doen. Toen ik aan die “regelaar” daar vroeg of het mogelijk was of we bij de bestuurder konden zitten vertelde hij me dat dit kon en dat we helemaal naar voren moesten lopen. Daar stond één gezin die hetzelfde idee had en moesten we op de volgende monorail wachten. Dat was natuurlijk helemaal niet erg want die dingen rijden af en aan. Dus een paar minuten later stopte er weer één en konden wij erin. Op de valreep hebben de meiden dus ook nog voorin bij de bestuurder van de monorail gezeten. Een hele aardige vent die de meiden ook nog allerlei kaartjes toestopte waarop stond dat ze dus voorin hadden gezeten.
Dat gebeurd dus heel de dag door je moet er alleen wel om vragen (en eraan denken) Toen was de koek op. Yentle en Solange wisten allebei niet meer op te noemen wat ze het aller-leukst van vandaag vonden. Er waren zoveel verschillende dingen. De keus was echt te moeilijk. Kortom, een zéér geslaagde dag en een zéér lange blog. Ik ga er dus nu ook mee stoppen want morgen is er weer een dag. Helaas wel onze laatste dag. Claudia je had gelijk hoor, we gaan zeker terug!

Universal Studio’s en Prime Outlet Mall

Het weer: meer bewolkt maar ook heel benauwd
Aantal genomen foto’s: 75
Totaal aantal genomen foto’s: 3547

Vanmorgen in weer op tijd vertrokken naar Universal Studio’s en geleerd van de vorige keer waren we er nu zo. Het is echt maar een half uurtje rijden en eigenlijk één rechte weg. Maar nu waren we er ook om 09:00 uur. Het park ging net open. Even een foto voor de grote Universal wereld bol
en toen het park op. Als allereerste naar Jimmy Neutron’s Nicktoon Blast. Dat is een soort simulator die wel grappig is. De meiden vonden hem ook leuk maar die zijn dol op alles wat met een simulator te maken heeft. Toen gelijk overgestoken naar Shrek 4D.
We hadden hem al gezien in Movie World Germany maar hij blijft leuk. Ze zijn op dit moment in Universal druk bezig op het park met een achtbaan. Ziet er geweldig uit maar hij gaat wel over alles en door alles heen. Ik vind het een beetje rommelig aandoen. Misschien als hij straks in gebruik gaat dat het allemaal wel mee valt maar nu lijkt het me ten kostte te gaan van vele andere dingen. Ook vandaag was het weer erg stil op het park. Ik vond het iets drukker dan eergisteren maar dan ook maar een klein beetje hoor. Je kunt merken dat de Amerikanen ook last hebben van de recessie. We krijgen sterk de indruk dat als ze dan toch naar een park gaan dat ze dan eerder voor een Disney park kiezen dan die van Universal. We hadden nu ook zeer korte wachttijden en ook waren er een aantal winkels en kraampjes dicht. Na Shrek liepen we door naar Twister. Ik dacht dat mijn kinderen hier best wel tegen konden. Solange had er ook geen problemen mee maar Yentle wel. Niet omdat ze hem nu zo ontzettend eng vond maar meer ontzettend zielig. Je ziet namelijk van te voren stukjes van de film waaronder ook dat stukje dat het kleine meisje met haar ouders en haar hond de schuilkelder in rennen en die vader uiteindelijk toch de lucht wordt ingetrokken terwijl hij het luik vast houdt. Dat was dus heel erg en ook al hebben we het wel tien keer aan haar uitgelegd dat dit een film was en dus niet echt, het bleef heel erg zielig! Dus toch niet zo’n goede keus. Op naar de volgende attractie. Dat werd dus niet Mummy want ten eerste mocht Solange daar toch niet in en aangezien juist zij de stevigste van de twee is leek het me voor Yentle ook geen goed plan. Toch wilde ik wel heel graag in Jaws dus ik begon haar toen al voor te bereiden. Helaas toch niet zo goed gelukt. Ze wist wel dat het allemaal nep was maar toen hij (PRECIES!!!)
naast haar naar boven kwam uit het water schrok ze zich toch helemaal naar. Solange daarentegen vond het allemaal wel best. Ze schrok wel maar daarna hebben we haar er helemaal niet meer over gehoord. “En Solange, wat vond je ervan?”. “Oh, wel leuk hoor!” Ja, die krijg je toch niet gauw onderuit. Het weer begon ons toen toch wel een beetje parten te spelen. Het was zo benauwd warm.
De kinderen hadden nergens zin meer in en liepen maar een beetje te “sjokken”. Ook mam en Bert hadden vandaag niet zoveel zin in een park. Dus nog maar snel naar The Simpsons Ride gegaan.
Weer een simulator ritje en aangezien ik daar niet zo goed tegen kan was voor mij ook wel de koek op. Ik kan heel goed tegen achtbanen en andere snelle attracties maar van simulatie word ik echt misselijk. Nog even gauw naar Woody Woodpecker’s Kidzone voor de Nuthouse Coaster
en E.T. Adventure en dan naar de uitgang. Rond drie uur waren we door de uitgang.(maar eerst hebben we nog even de foto's
voor je gemaakt hoor Claudia) Aangezien we heel dicht bij Prime Outlet Mall waren vroegen mam en ik of we daar konden worden afgezet en dat de mannen met de kinderen naar huis toe gingen. Wij even de tijd voor ons zelf en de kinderen waren toch in de auto al in slaap gevallen nog voor we de garage uit waren. Dat was een prima plan en nadat Bert Kenneth had geholpen de kinderen naar binnen te dragen is hij ons weer op komen halen. De benzine van die auto moet toch een beetje opgereden worden want we mogen hem leeg inleveren. In de tussentijd zijn mam en ik weer heel vrolijk geworden van verschillende winkels. Rond kwart over zes waren we weer met zijn alle thuis. De meiden waren ondertussen al wakker en in het zwembad geweest maar volgens de oudste had ook die vandaag niet echt de aantrekkingskracht als anders. Ze had "gewoon" niet zo heel veel zin om te zwemmen. Vandaag eindelijk de macaroni gemaakt waarvoor de spullen al in huis waren en heerlijk gegeten. We zijn enorme bofkonten wat het weer betreft. We hebben alle dagen boven de 30 graden warm weer maar het begint ons nu toch ook wel een beetje op te breken. We willen te veel en we willen te snel. Er is nog zoveel te zien en zoveel te doen. De energievoorraad raakt nu toch echt wel bodem. Niet dat we klagen hoor want volgens de berichten uit Nederland krijgen we nog genoeg kou en regen voor onze kiezen. Nog twee dagen volhouden en dan gaan we weer naar huis. Mensen wat is de tijd voorbij gevlogen.